BANGKOK, zie ook pagina Thailand 

Augustus 2006: Omdat ik het bij het verlaten van het vliegtuig niet op een sprinten heb gezet, nee, zelfs nog ben wezen plassen, duurt het even voor ik de douane-formaliteiten achter de rug heb. Maar geduld oefenen kan voor mij geen kwaad. En daarbij, mijn opwinding neemt er alleen maar door toe. Na drie kwartier loop ik in opperste staat van verrukking de schuifdeuren door de luchthaven uit. Precies zoals ik het had verwacht: Het is warm. Het heeft net geregend en de geur van uitlaatgassen, vermengd met die van kruiden, prikkelt mijn neus. Ik ben weer thuis.
Thailandgangers zijn ruwweg in twee groepen te verdelen. Het ene deel weet niet hoe snel het Bangkok achter zich moet laten, of heeft, als preventieve maatregel, een entree via Pukhet geregeld. Het verafschuwt Bangkok: veel te druk, veel te lawaaierig en bovenal een stinkstad. Het andere deel houdt juist intens veel van Bangkok. Lekker druk, met veel steeds vertrouwder wordende geluiden en, als het er héél verliefd op is, snuift het de lucht ervan diep in; heerlijk!!
Toen ik in 1995 voor het eerst in Bangkok was, durfde ik aanvankelijk, vooral in Chinatown, niet goed te ademen. Want weet, overal waar in die stad ook maar even ruimte is voor gemotoriseerd verkeer, zal zich dat er daadwerkelijk door heen wurmen. De benzine is er veel te goedkoop, dus de motoren zijn slecht afgesteld. Onbekommerd spuiten de nieuwste zowel als de oudste auto’s, Tuk Tuk’s en motorfietsen dikke wolken rook de atmosfeer in; hoeveel voetgangers er ook op straten of trottoirs zijn.
– Verdorie, – dacht ik zo oppervlakkig mogelijk ademend, – moet ik hier vijf dagen door heen lopen? – Ik liep nog geen tien minuten en mijn keel was kurkdroog en de rook prikkelde mij tot hoesten. Maar een mens moet toch ademen, dus op enigerlei moment ben je toch genoodzaakt de luchtwegen wijd open te zetten. Als je het niet vrijwillig doet, dan forceert je lichaam het wel. Tegelijkertijd herinnerde ik mij gelezen te hebben dat de Thai gemiddeld ruim 60 jaar worden. Zou ik dan niet een paar dagen vrijmoedig mijn longen aan de Bangkok-dampen kunnen overgeven zonder mijn levensverwachting al te nadelig te beïnvloeden? Had ik daarbij niet nog maar net het roken opgegeven? Of dat zo gezond was geweest!
Deze overweging en daarbij sterk gestimuleerd door een inmiddels niet aflatende aandrang daartoe, deden mij besluiten diep in te ademen en zie... ik heb vanaf dat moment nooit meer last gehad van een benauwde atmosfeer in Bangkok. Weg droge en geprikkelde keel; louter psychisch dus. Neem van mij aan. Bangkok ruikt heerlijk, maar je moet je willen laten overhalen.
Is Bangkok mooi? Staan er mooie gebouwen? Is er bijzondere architectuur te bewonderen? Neen, op de vele tempels en een paar paleizen van de oneindig populaire koning na staan er in Bangkok geen mooie gebouwen. De Thai bouwen huizen en leggen straten aan, maar zijn daarna niet meer bereid enig onderhoud te verrichten. De meeste huizen zijn grauw, de verf op de kozijnen is gebladderd, de betonnen stoepen en de bestrating zijn gescheurd. Voeg daarbij dat de Thai hun gebruiksgoederen tot in het oneindige repareren en hergebruiken, wat zeer te prijzen is, maar als het dan helemaal niet meer te gebruiken is, achter hun kont laten slingeren en je kunt stellen dat Bangkok nauwelijks pittoreske plaatjes oplevert.